۱- تړون كوونكي به عاقل بالغ او آزاد وي, نو د ليوني او هغه ماشوم چې عقل نلري نكاح نه منعقده كيږي, او د مريي او هغه ماشوم چې عقل ولري نكاح بيا د (ولي) تر اجازې پورې موقوفه بلل كيږي.
۲- محل به د نكاح وړ وي, يعنې داسې ميرمن به وي چې له هغې سره شرعاً نكاح روا وي.
۳ – تړون كوونكي به د يوه او بل خبرې اوري.
۴ – د نكاح پر مهال به دوه شاهدان نارينه يا يو نارينه او دوه ښځينه موجود وي, په شاهدانو كې هم اسلام, عقل, آزادي او بلوغ شرط دي.
۵ – شاهدان به د تړون كوونكو خبرې اوري, ځكه نو د ويدو خلكو په شاهدي سره نكاح نه تړل كيږي.
۶- ايجاب او قبول به په يوه مجلس كې وي.
۷ – ايجاب او قبول به سره مختلف نه وي, د ساري په توګه كه يو سړي چاته وويل چې زه خپله لور تاته په يو لك روپۍ ولور په نكاح دركوم او دوهم سړي وويل چې نكاح مې قبوله ده خو ولور نه قبلوم نو دا نكاح باطله ده.
۸ – نكاح به د ښځې ټول بدن ته یا داسې اندام ته راجع وي چې هغه په ټول بدن باندې تعبيريږي لكه سر او غاړه, ځكه نو كه چا وويل چې زه دلور لاس يا پښه تاته په نكاح دركوم نو دا نكاح نه تړل كيږي, خوكچيرې يې ګيډه يا شا وښودله نو داحنافو د مشايخو په اند يې نكاح تړل كيږي, او كچيرې يې وويل چې نيمايي لور تاته په نكاح دركوم نو غوره قول دادى چې نكاح يې نه كيږي.
۹ – خاوند او ميرمنه به څرګند وي, نو كه د چا دوه لوڼې وي او ويې ويل چې زه يې يوه تاته په نكاح دركوم او څرګنده يې نكړه چې كومه يوه ده، نو نكاح يې نه كيږي.
۱۰ – ښځه به په نوموړې نكاح خوښه او راضي وي, كه هغه باكره بالغه (پېغله) وي او كه ثيبه (يو ځل واده شوې) وي.